Kitap hakkında: 2024 / "Elveda Sözleri." Kurgunun gerçekle buluştuğu ve aralarındaki sınırların yasak aşkla bulanıklaştığı yer. Amelia - 1942: Evimden koparılıp karanlık bir trene tıkılmadan önce dolabımın içinde özgürlüğümün son parçası vardı. Son varış noktamız daha da karanlıktı. - Kadınlar ve çocuklar - sağa. Erkekler - sola. - Bize bağırdılar. Her şey benden alındı, geriye sadece dumanla dolu hava, delici çığlıklar ve yürek parçalayan çığlıklar kaldı. Yavaş yavaş açlıktan ölüyordum ve kemiklerime kadar zayıflamıştım ama bir adam, bir Nazi, bana fazladan yiyecek getirdi. Bu adam da kendine mahkum diyordu ama beni korkuttu ve acaba o benim en çok korkmam gereken düşmansa ne diye merak ettim. Emma - Günümüz: Büyükannem geçmişini yatağının altındaki eski bir günlükte sakladı. Kahverengi deri kapağıyla yıpranmış kitap, benden onu bulmamı ve söylenmemiş sözlerini okumamı isteyene kadar yıllarca orada durdu. Artık onun hikayeleri ve sırları hayatımın her anını tüketiyor. Ölüyor... ve ailemizde kimsenin adını duymadığı bir adam hakkında sorular soruyor. El yazısıyla yazılmış bir kitabın tüm hayatımı değiştirebileceğini hayal bile edemezdim ama oldu. Gözlerimi yeni bir başlangıca açtı ve aşkın büyükannemin söylemeyi reddettiği bir kelime olmadığını anladım. Bu eylem uzun sürelidir, tabudur ve bazen yasaktır. Yanlış olan için mi savaşıyoruz, yoksa hayatımızı doğru olanı arayarak mı harcıyoruz? Veda sözleri hiç söylenmedi çünkü kalp attığı sürece aşk asla durmaz..